Η αγαπημένη μας ομάδα προχωράει και ενοχλεί. Έχει τη δυνατότητα της οικονομικής υγείας, της συσπείρωσης του κόσμου, της ενδυνάμωσης με παίκτες παγκοσμίου κλάσης, της προπονητικής καθοδήγησης ενός εκ των κορυφαίων τεχνικών του πλανήτη.
Το σύστημα δεν θέλει τον ΑΡΗ και αυτό συμβαίνει εδώ και 96 χρόνια. Γι’ αυτό, άλλωστε, είμαστε περήφανοι και ευλογημένοι που υποστηρίζουμε αυτόν τον Σύλλογο και του έχουμε αφιερώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας.
Δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε «ρεπορτάζ» για έναν αγώνα που δεν έπρεπε να γίνει ποτέ, που δεν έπρεπε καν να ξεκινήσει το απόγευμα του Σαββάτου 6 Φεβρουαρίου 2010.
Δεν έχει κανένα νόημα να μιλήσουμε για φάσεις, εμφανίσεις, ευκαιρίες, λάθη, όταν το παιχνίδι του ΑΡΗ με τον Πανθρακικό διεξήχθη με το «έτσι θέλω» από τον πρωτόβγαλτο στην Α’ Εθνική, διαιτητή Μήτσιο του συνδέσμου Ηπείρου.
Από έναν διαιτητή που δεν τήρησε τους στοιχειώδεις κανονισμούς, που δεν διαφύλαξε τη σωματική ακεραιότητα των ποδοσφαιριστών και το ποδόσφαιρο σαν άθλημα, που δύο φορές «εγκλημάτησε» ξεκινώντας το παιχνίδι μέσα σε ένα ακατάλληλο γήπεδο, το οποίο είχε πλημμυρίσει από άκρη σε άκρη ελέω της καταρρακτώδους και συνεχόμενης επί δύο ημέρες βροχής.
Από έναν άνθρωπο που δεν έδωσε τρία (3, πώς αλλιώς να το γράψουμε) πέναλτι στον ΑΡΗ, ένα εις βάρος του Νασούτι χθες (6/2) και δύο εις βάρος των Τόνι Κάλβο και Τζόνσον σήμερα (7/2).
Έναν διαιτητή που έκανε το «αγροτικό» του σφάζοντας τον ΑΡΗ και τώρα είναι έτοιμος να γυρίσει εκεί που αξίζει και ακόμα παραπέρα - αλλά μάλλον καλύτερο για όλους θα ήταν να του πάρουν τη σφυρίχτρα.
Όμως επειδή ζούμε στην Ελλάδα, ξέρουμε ότι αυτό είναι όνειρο απατηλό, όπως και κάθε φορά που η αγαπημένη μας ομάδα σφάζεται και ελπίζουμε οι μικρόμυαλοι ότι θα βρεθεί έστω και ένας σ’ αυτήν τη μαμημένη τη χώρα που θα τον τιμωρήσει.
Δυστυχώς όμως, σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν τιμωρίες και νόμοι για τις ομάδες, για τους παίκτες, για τους οπαδούς, για τους παράγοντες (και βέβαια όχι για όλους, πάντα για μερικούς και για να μιλάμε με ακρίβεια, πάντα σε ό,τι αφορά τον ΑΡΗ), όχι όμως για τους διαιτητές οι οποίοι κλέβουν βαθμούς και παίζουν με τις συνειδήσεις, με την αγάπη και με την τρέλα αμέτρητου κόσμου, που αποτελεί τον αιμοδότη και τη ζωή του αθλητισμού.
Συγχαρητήρια, αξιότιμοι «φίλοι» και εχθροί. Σκεπάστε την όλη υπόθεση, αναλύστε το βράδυ τις φάσεις με τον τρόπο που «επιβάλλεται» για να μας εξηγήσετε τη μεγάλη «έκπληξη» της νίκης του Πανθρακικού μέσα στο Κλεάνθης Βικελίδης, σε ένα ματς που ετσιθελικά έγινε με κλειστές τις πόρτες, με αγωνιστικό χώρο γεμάτο νερά και με έναν διαιτητή που πέρασε στην «ιστορία» για τα τρία πέναλτι που δεν έδωσε στον ΑΡΗ.
ΥΓ1: Αν τώρα μιλήσουμε και για το φάουλ που γίνεται πάνω στον Κάμπορα πριν το πέναλτι υπέρ του Πανθρακικού, θα μας πουν κάποιοι ότι κάνουμε «την τρίχα, τριχιά» και ότι είμαστε «γκρινιάρηδες»; Συγνώμη, ποδόσφαιρο παίζουμε, ή street fighting, όπου δεν υπάρχουν κανόνες και όπου όποιος χτυπάει πιο πολύ, είναι και ο νικητής;
ΥΓ2: Την Τετάρτη (10/2) ο ΑΡΗΣ παίζει όλη τη χρονιά στην Ξάνθη. Χωρίς τον κόσμο του, γιατί στην Ελλάδα την όμορφη πατρίδα μας, η όλη «καούρα» των ανευθυνοϋπεύθυνων έχει να κάνει με τους οπαδούς. Καλούμε την ομάδα να μετατρέψει την οργή σε εγωισμό, να ματώσει στο γήπεδο και να διαλύσει τους αντιπάλους της. Και όχι μόνο σε αυτό το παιχνίδι, αλλά σε όλα από εδώ και πέρα. ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
ΑΡΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ FAMILIA SUPER 3
