Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Ήττα ντροπής...


Υπάρχουν πολλών ειδών ήττες. Υπάρχουν αυτές από ανώτερους αγωνιστικά αντιπάλους, υπάρχουν αυτές που ετσιθελικά ο διαιτητής τις αποφασίζει, υπάρχουν ήττες λόγω καθαρής ατυχίας ή/και αστοχίας. Υπάρχουν όμως και οι ήττες που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο σε μια λανθασμένη ανάγνωση ενός αγώνα που συνοδεύεται από μειωμένη προσπάθεια και στίγματα υπεροψίας.

Οι ποδοσφαιριστές του ΑΡΗ, προφανώς, ανέγνωσαν λανθασμένα το αποτέλεσμα της περασμένης αγωνιστικής επί του παραπαίοντος συμπολίτη. Παρασύρθηκαν και αποκοιμήθηκαν. Αποκοιμήθηκαν από τη μέθη της νίκης εκείνης και δεν ξύπνησαν.

Ούτε οι δεδομένες και σημαντικές απουσίες της ομάδας μας, ούτε η αλλαγή προπονητή στην αντίπαλη ομάδα, ούτε προφανώς οι παραινέσεις και τα καλέσματα του προπονητή μας για προσγείωση, δουλειά, συγκέντρωση και πειθαρχία τους αφύπνισαν.

Αυτό που κάποιος ξεχώριζε φέτος στις νίκες του ΑΡΗ δεν ήταν ούτε οι φαντεζί ενέργειες των ποδοσφαιριστών μας, ούτε τα μαγικά τριγωνάκια και τα εκρηκτικά πεντάλεπτα. Ήταν η αγωνιστική πειθαρχία που συνοδευόμενη από σιδερένια θέληση, αγωνιστικό τσαμπουκά και ποδοσφαιρικό θράσος χάρισε μέχρι σήμερα βαθμούς και προκρίσεις.

Τίποτα από τα παραπάνω όμως δεν υπήρξε στον αγώνα της Κυριακής. Ούτε πειθαρχία, ούτε πάθος, ούτε καθαρό μυαλό, ούτε πίστη στη νίκη. Πάνω από όλα όμως έλειψε - και μας εκνεύρισε αφάνταστα αυτό - ο εγωισμός. Οι ποδοσφαιριστές του ΑΡΗ παράτησαν έναν αγώνα στην τύχη του. Μετά το 65ο λεπτό ουδείς είχε διάθεση και πείσμα ν’ αγωνιστεί πραγματικά.

Ποδοσφαιριστές του ΑΡΗ, βρεθήκατε κατώτεροι των περιστάσεων. Βρεθήκατε υπερφίαλοι και αφελείς. Κανείς μας δεν δικαιούται μονοκονδυλιά να διαγράψει τις απερίγραπτες στιγμές που φέτος μας χωρίσατε αλλά και κανείς δεν μπορεί να σβήσει και από τη μνήμη του την εμφάνιση ντροπής και την πικρή ήττα που την Κυριακή το βράδυ μας επιφυλάξατε. Δεν διαχειριστήκατε καθόλου καλά τους δικούς σας κόπους, τις δικές σας κατακτήσεις, τις δικές σας υποσχέσεις αλλά και τις δικές μας απαιτήσεις.

Η λέξη ντροπή χρησιμοποιήθηκε πρώτα απ’ όλα από τον προπονητή του ΑΡΗ. Και σωστά. Προπονητές δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε ποτέ. Αυτή η εμφάνιση της ομάδας, που άφησε ένα μελανό σημάδι στην ιστορία της, πρέπει να αναλυθεί και να χρησιμεύσει σαν παράδειγμα προς αποφυγή.

Ο ίδιος πάντως εφησυχασμός που προκλητικά επιδείχθηκε από τους ποδοσφαιριστές, επιδείχθηκε και από μερίδα φιλάθλων του ΑΡΗ. Κάποιοι επέλεξαν την πολυθρόνα του σπιτιού τους ή τους αποκωδικοποιητές στα καφενεία. Κάποια άλλοι έφεραν μόνο το σώμα τους στο Βικελίδης αλλά η φωνή τους παρέμεινε στο σπίτι.

Ας φροντίσουμε όλοι, η εικόνα αυτή να μην επαναληφθεί στον αγωνιστικό χώρο αλλά και στις κερκίδες του γηπέδου, που δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Και ας φροντίσουν όλοι αυτοί που κρατούν τη χαρά και την ηρεμία χιλιάδων οπαδών του ΑΡΗ στα χέρια και τα πόδια τους, να συνέλθουν και να επανέλθουν στην πραγματικότητα και στη σκληρή δουλειά.

www.super3.gr